Voor vandaag het eerste mooi afgeronde eerste boek uit een trilogie. Het is een stel� boek, en een soort mix van Fantasy (maar dan wel alles behalve standaard), en een fictieve historische roman. Het is spannend en mooi geschreven, met goed inleefbare karakters. Het speelt zich af in het nu.

Het ROMEINSE RIJK BESTAAT NOG STEEDS� EN HET IS GROTER DAN OOIT.

�Romanitas� � Sophia McDougall � 2005

Marcus Novius Faustus erfgenaam van de keizerlijke troon, rouwt om zijn ouders, die om het leven zijn gekomen bij een tragisch ongeluk. Dan ontdekt hij dat hun dood geen ongeluk was en leden van de keizerlijke familie ook hem voorgoed het zwijgen willen opleggen. Hij vermomt zich en vlucht halsoverkop uit Rome. Intussen probeert Una, een ontsnapte slavin, haar broer Sulien te bevrijden die vastzit op een gevangenisschip in de haven van Londen. Ze slaagt erin hem los te krijgen en samen vluchtten ze naar Galili�, op zoek naar een beter leven. Op een rommelmarkt in Galli� ontmoeten Una, Sulien en Marcus elkaar bij toeval. Hun levens raken verbonden en samen beginnen ze aan een gevaarlijke tocht die het Rijk voorgoed zal veranderen.

�Ze wist niet welke boot ze moest hebben, of hoe ze daar ongemerkt aan boord moest komen. Maar ze kon iets doen om haar kansen op succes te vergroten. De mannen in het gebouw moesten weten welke boot de gevangenen van het schip in de Theemsmonding moest gaan halen; als die het wisten, kon zij het ook ontdekken. Ze kon hun gedachten filteren en de feiten verzamelen die ze nodig had. Wat ze ging doen was veel moeilijker dan de vrouw op het Julianusplein haar eigen mening voorhouden � die flarden nonsens over Marcus hadden zo duidelijk aan de oppervlakte gelegen dat bijna iedereen die had kunnen oppikken � maar het was het zelfde. Soms vloog de gedachte van een vreemdeling op haar af, volledig gevormd en helder en scherp als een woeste vogel. Maar meestal was het een lang, zacht gezoem, een half betekenisloos gemompel, dat voortdurend uiteenviel en zich weer aaneensloot, doorschoten met scherp omlijnde bedoelingen. Dat was dragelijk en als ze haar best deed kon ze het buitensluiten (maar dat was iets wat ze vandaag niet had durven doen). Daarachter ware echter altijd luidere, hardvochtigere geluiden; geblaf en gebrul dat bij beelden hoorde, luguber en lelijk, en gevaarlijk opbollend van de schaamte die ze bevatten. Ze vermoede dat deze dingen op de een of andere manier noodzakelijk waren, of in ieder geval niet te vermijden; en hoewel ze een afschuw had van het idee, wist ze dat haar eigen kille scherpzinnigheid door een soortgelijke vunzigheid werd geschraagd. Dit maakte het niet gemakkelijker om een afkeer te onderdrukken die soms bijna allesoverheersend was. Als ze wilde, en vaak ook wanneer ze dat niet wilde, had ze een beter beeld van de mensen dan deze van zichzelf onder ogen durfden te zien.�

Meer weten, zie http://www.romanitas.com/