Voor vandaag een recente en mooi afgeronde Fantasy van epische proportie. Een verhaal met overtuigende karakters, veel actie maar ook met diepte en een grootscala aan emoties waaronder hoofse liefde, maar ook met vergaande wreedheden.


�De Elfen� � Bernhard Hennen (& James Sullivan) � 2008

De mens houdt zich verre van het te kil en te hooghartig gewaande elfenvolk; ook de dwergen mijden het volk, vanwege de arrogantie en de opvallende lichte ontvlambaarheid. Voor orc en trol zijn elfen vooral een smakelijke prooi, een niet te versmaden hapje dat de inspanning van de jacht meer dan waard is. Onder het elfenvolk, dat in afzondering leeft, ontstaat grote onrust als bekend wordt dat een van hun demonische aartsvijanden opnieuw van zich doet spreken. Maar het blijft bij een gerucht, zekerheid is er niet. Twee elfen, Farodin en Nuramon, worden met algemene stemmen door hun elfenbroeders en �zusters aangewezen om op onderzoek uit te gaan. Op hun tocht krijgen ze gezelschap van de woeste en onberekenbare noorderling Mandred. Geheel tegen alle verwachtingen in raken Farodin en Nuramon op hun zoektocht van het rechte pad als ze vernemen dat hun beider grote liefde, de tovenares Noroelle, geslachtofferd is aan hun Aarts en voor eeuwig naar een sombere wereld ver weg is verbannen. Ze nemen zich voor haar te bevrijden en terug te halen naar de elfenwereld, hoe hoog die prijs ook zal zijn . Of Farodin en Nuramon door hun eigenzinnige gedrag niet groot onheil afroepen over het elfenvolk, die vraag blijft tot het laatst onbeantwoord.

�Midden in de hoog besneeuwde open plek in het woud lag het kadaver van een elandstier. De damp sloeg nog van het ontvelde vlees af. Mandred en zijn drie metgezellen begrepen wat dat betekende: ze moesten de jager hebben opgeschrikt. Het kadaver zat onder de bloederige striemen, de zware schedel was opengebroken. Zover Mandred wist bestond er geen dier dat jaagde om alleen de hersens van zijn prooi te verslinden. Hij schrok op van een dof geluid. Van de takken was van een hoge dennenboom aan de rand van de open plek dwarrelde sneeuw in wervelende cascades naar beneden. De lucht was gevuld met fijne ijskristallen. Argwanend spiedde Mandred het kreupelhout af. Het was weer stil in het woud. Ver boven de toppen van de bomen trok het groene fee�nlicht dansend langs de hemel. Dit was geen nacht om het woud in te gaan! �Gewoon een tak die onder het gewicht van de sneeuw is afgebroken,�zei de blonde Gudleif en hij klopte de sneeuw van zijn zware mantel. �Kijk nou toch niet als een dolle hond in het rond. Je zult zien, we zitten alleen maar achter een roedel wolven aan.� Er was bezorgdheid in het hart van de vier mannen geslopen. Ieder van hen dacht aan de woorden van de oude man die hen had gewaarschuwd voor een beest uit de bergen dat dood en verderf zaaide. Was die waarschuwing toch meer dan de hersenspinsels van een koortsachtig brein geweest? Mandred was de jarl van Firnstayn, het kleine dorpje dat achter het woud aan de fjord lag. Het was zijn plicht om elk gevaar af te wenden dat het dorp zou kunnen bedreigen. De woorden van de oude man waren zo indringend geweest, hij had ze niet zomaar weg mogen wuiven. En toch��

http://www.bernhard-hennen.de/