Waar komt toch die fascinatie van velen van ons vandaan, als het om sauri�rs gaat, mijn fascinatie begon met, Dyno uit de tekenfilmserie The Flinstones, nee niet echt, maar het was wel mijn eerste kennismaking met de sauri�rs. Mijn interesse werd pas echt gewekt met �De Eden Trilogie� van Harry Harrison ex leestip zie http://www.deboekenplank.nl/nieuws/blt/blt_040813.htm er zouden nog meerdere boeken en films en (semi) documentaires volgen. Dat de keuze voor vandaag een sauri�r verhaal is, moge duidelijk zijn, en wat voor een, bloedstollend spannend, razendsnel verteltempo, een geschiedenis om in op te gaan en fascinerende personages, ik heb het hier over�

�De Laatste Sauri�r' � Thomas Thiemeyer � 2006

Diep in de jungle van Afrika, op de bodem van een gigantische meer, verbergt hij zich: Mok�le m�Bemb�, de legendarische laatste sauri�r. Filmmaakster Emily Palmbridge was op jacht naar dit monster, maar is sindsdien verdwenen. Waar precies houdt haar spoor op? De jonge geneticus David Astbury kan de smekende vraag van Emily�s vertwijfelde moeder niet weerstaan en stemt erin toe deel te nemen aan de expeditie die alles over het lot van de jonge vrouw moet uitvinden. En aangekomen bij Lac T�l�, een oerwoudmeer in het meest ondoordringbare deel van de Congo, stuit het team al snel op sporen van verschrikkelijke strijd. De eerste confrontatie met het monsterlijke reptiel is ophanden, en eist direct een dodelijk slachtoffer�
David beseft dat Mok�le een zeer bijzondere tegenstander is en dat hij over eigenschappen beschikt die van onschatbare waarde zijn voor de mensheid. Het ziet er ook naar uit dat Emily er alles aan gedaan heeft het bestaan van het dier geheim te houden. En ook David besluit dat te doen, in de wetenschap dat hij altijd de verliezer zal zijn. Tenzij er een wonder gebeurt�

�Egomo kwam weer bij. Zijn gezicht lag in de natte klei, zijn halfgeopende mond proefde de vochtige aarde. Met moeite kreeg hij zijn ogen open. Zijn gezicht, zijn handen, zijn armer, zijn hele lichaam was met klei bedekt, waardoor hij eruitzag als een vreemdsoortig stuk boombast. Met veel pijn en moeite ging hij staan. De smaak van aarde vermengde zich met die van bloed. Hij veegde zijn mond af. De gebeurtenissen van de laatste uren tolden door zijn hoofd. Het verschrikkelijke bloedbad, het monster dat plotseling op was gedoken en zijn panische vlucht door het oerwoud. Hij was helemaal de kluts kwijtgeraakt, was gewoon weggerend, verder en verder. Steeds verder, tot hij van uitputting en wanhoop buiten kennis was geraakt. Zo te zien was hij er toch in geslaagd terug te lopen naar het meer, want hij bevond zich op bijna dezelfde plek als waar hij vandaan was gekomen. Hij bekeek zichzelf. Zijn lichaam was aan een kant bedekt met schaafwonden. Vele ervan ware zo diep dat hij door de klei heen rode huid zag glinsteren. Alsof dat nog niet genoeg was, deed zijn schouder enorm pijn, alsof iemand hem met een gloeiend heet mes had neergestoken. Met trillende vingers betastte hij de plek. Hij kromp ineen. Iets van binnen kraakte. In een wanhopige poging niet flauw te vallen draaide hij zich op zijn gezonde kant en ging op zoek naar zijn spullen. Niets. Geen proviandzak en geen wapens.�

Zie ook http://www.thiemeyer.de/