Voor vandaag koos ik, met dank aan de auteur, voor het tweede en recent verschenen deel van een origineel Nederlandse horrorserie. Een serie, en dat is iets, wat na het lezen van, wat nu het eerste deel blijkt te zijn, ‘Het Duistere Pact’ leestip dd 2 nov 2007 nog niet bekend was. Voor diegene die het eerste boek nog niet kennen, geen nood, deze is goed leverbaar. Het verhaal draait, met ogenschijnlijk een drietal zelfstandige verhaallijnen, die soms verbazend en dan weer spannend zijn, om de opmaak naar wat de eindstrijd zou moeten worden tussen het licht en het duister. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

‘Vooravond van Armageddon’ – Rianne Lampers - 2011

Mike schiet met een bonkend hart overeind in bed. De afschuwelijke beelden die hij in zijn slaap gezien heeft, trekken aan zijn geestesoog voorbij. Het was geen droom. Hij twijfelt er niet aan dat ergens op de wereld het proces in gang is gezet. Hij pakt zijn mobiele telefoon, belt Gaby in Parijs en zegt: “Het is begonnen.” Aimée heeft al bijna twaalf jaar geen contact meer met haar vader, de geneticus Gedeon Meijer. Toch voelt ze zich verplicht te gaan als hij haar belt en smeekt om naar zijn levenswerk te komen kijken. Aangezien haar moeder sinds de scheiding een onverklaarbare angst voor Gedeon heeft, vertelt Aimée niets over haar voorgenomen bezoek. Het is een beslissing die ze zichzelf de rest van haar leven zal verwijten. Als de vijftienjarige Sandra Heuvelman ziet hoe een bestelbusje een oude man van zijn sokken rijdt, schiet ze hem te hulp. Ze is diep onder de indruk van zijn gouden gloed. Sinds kort weet ze dat de kleuren die ze bij mensen waarneemt aura’s zijn. Ze is nog bezig te ontdekken wat dit betekent, totdat er nieuwe mensen naast haar komen wonen. Ze raakt bevriend met Monique, de dochter van buurvrouw Hannelore Uytenbroek. Zij beweert stellig dat aura’s niet bestaan. Wat Sandra op dat moment niet weet, is dat Monique daar zo haar redenen voor heeft. Drie verhaallijnen die los van elkaar lijken te staan, kruipen in “Vooravond van Armageddon” naar elkaar toe. In het vervolg op “Het duistere pact” blijken ogenschijnlijk gewone mensen dit niet te zijn. Zonder te beseffen wat er werkelijk aan de hand is, raken zij verwikkeld in op nachtmerries gelijkende situaties. Zij zijn getuige van het ontbranden van de strijd tussen Licht en Duisternis. Een strijd die verder smeult als een ondergrondse veenbrand, klaar om de mensheid ongemerkt in de as te leggen...
Is er nog iemand die het tij kan keren?

‘Met een bonkend hart vloog Mike Hermann overeind in bed. Hij haalde een hand door zijn bezwete haar en wreef over zijn gezicht tot zijn vingers voor zijn mond stilhielden. Pas na een aantal keren met zijn ogen te hebben geknipperd lukte het hem de beelden die op zijn netvlies gebrand leken te verdrijven. Als een versnelde film had hij gezien dat overal op de wereld bloedige oorlogen uitbraken. Hij zag vaders en zoons elkaar afslachten, moeders en dochters sneden elkaar de keel door en buren verraadden elkaar zonder scrupules. En tussen de vechtende mensen in kronkelden de demonen die dronken uit rivieren van bloed. Tegelijkertijd leverde de natuur haar eigen, grimmige strijd. Bosbranden en vulkaanuitbarstingen hulden de aarde in vuur en rook en superstormen geselden land en zee. Aardbevingen lieten de fundamenten van elke cultuur schokken waarna vloedgolven zich als hongerige duivels op het land stortten en alles op hun pad vernietigden.
Op de voorgrond van deze gruwelijke film had Mike een halfduistere kamer gezien. Er stond een bed in omgeven door dertien zwarte kaarsen en onder een omgekeerd kruisbeeld bedreven een jongeman en een jonge vrouw seks met elkaar. En op het moment dat de rode cijfers van de wekker in die kamer twaalf uur ‘s nachts aangaven en de jongen zijn hoogtepunt beleefde, dreef de vrouw een mes bovenin zijn nek. De jongen sperde zijn ogen open en slaakte een rauwe kreet. Een siddering trok door zijn slungelige lichaam, dat na een stuiptrekking kortstondig verslapte. Maar hij stierf niet. In plaats daarvan spanden na luttele seconden zijn spieren zich tot het uiterste waarna er een transformatie plaatsvond die de jongen veranderde in een opgewonden beest. Dat was het moment dat Mike wakker schrok. De wekker in zijn droom had twaalf uur ’s nachts aangegeven; vandaag was het 6 juni 2006. Zodra de combinatie van cijfers tot hem doordrong, daalde zijn lichaamstemperatuur een graad of twee. Kon het werkelijk zo eenvoudig zijn? Zijn hart bonsde in zijn keel. Wat hij had gezien, was geen droom geweest. Hij twijfelde er niet aan dat ergens op de wereld het proces in gang was gezet. Het aftellen was begonnen. Hij moest actie ondernemen. Een paar seconden twijfelde hij over de manier waarop hij de boodschap moest overbrengen en besloot dat bellen het veiligst was. Hij gooide zijn benen over de rand van het bed, griste zijn mobiele telefoon van zijn nachtkastje en liep naar de woonkamer. Daar schoof hij de balkondeur open en snoof de buitenlucht op. De altijd aanwezige luchtvervuiling stuurde een rilling van afkeer over zijn ruggengraat, maar hij wist dat er weinig steden waren waar het beter was dan hier. De koelte van het beton onder zijn blote voeten werkte kalmerend. Hij concentreerde zich op zijn ademhaling tot die rustiger werd en zijn hartslag terugzakte naar normale snelheid. Peinzend keek hij uit over Washington D.C. Zijn appartement op de achttiende verdieping bood een panoramisch uitzicht over de stad, met links in de verte de koepel van het Capitool en rechts de punt van het Washington Memorial. De koepel schitterde in het ochtendlicht en een moment liet het smetteloze wit hem verlangen naar een andere tijd dan deze. Hij koos het nummer van Gaby de Villeneuve. Er was bijna meteen verbinding, alsof ze zijn telefoontje verwachtte. “Mike?” “Het is begonnen.” Op zijn woorden volgde een beklemmende stilte.

Zie ook http://www.rianne-lampers.nl/uitgaven.php